“New york pakt je in, sleept je mee in zijn ritme, bedwelmt je en zweept je op, je eigen hartslag wordt bijna bepaald door het pompende ritme van de stad. Na een dag New York ben ik doodmoe, maar tegelijk heb ik een soort levenskracht in mij die ik sinds lang niet meer gevoeld heb.”

“Weet ik,' zei Nell. 'Dat maakt het juist zo moeilijk. Als je iemand kunt aankijken en zeggen: "Ik heb nooit van je gehouden, je was een vergissing," is dat één ding. Maar als je hem aankijkt en zegt: "Je was alles voor mij en ik verpestte het omdat ik niet voor mezelf kon opkomen," dan is dat heel anders. ... ”

“De schoonzus van een van mijn vriendinnen heeft onlangs telefoon in haar huis laten aanleggen! [...] Ik zal je eerlijk bekennen dat ik listen en lagen verzonnen heb om ook eens een keer door het toestel te mogen komen spreken. Ik vind het heel aantrekkelijk, maar toch meer bij een vriendin dan bij mij thuis. Daar zou ik geloof ik niet graag een telefoon willen hebben. Als het eerste nieuwtje eraf is, wordt dat gebel waarschijnlijk een plaag.”

“Je zou je Herinneringen moeten schrijven, zei de uitgever. Dat kan ik niet, zei ik. Ik heb geen herinneringen. Wie van mijn zes uitgevers het was, kan ik me niet herinneren. Vermoedelijk waren ze het alle zes, op uiteenlopende momenten. Uitgevers zijn gebruiksartikelen. Ze hebben allemaal hetzelfde soort wensen. Iedereen heeft herinneringen, zei de uitgever, hij of zij glimlachte naar me, denkend dat ik uit interessanterigheid beweerde dat ik geen herinneringen bezat. Ik verbeeld me niet dat ik me iets herinner, zei ik. Bijna een halve eeuw heb ik me met mijn verbeelding onderhouden. Die was bepaald veelomvattend. Het zou pijnlijk zijn die nu herinneringen te gaan noemen.”

“Vanmiddag kwam je brief en ik was er zó blij mee. Als je altijd zo was als in deze brief. Het leek weer net als vroeger en ik was ineens weer zo verliefd op je. Ik denk dat ik maar blijf totdat ik weer terug ben. 't Is een erg prettig gevoel. Mijn eenzame bed begint hoe langer hoe eenzamer te lijken en ik verlang ernaar om uit te vinden of je zoenen dezelfde herinneringen op zullen roepen als deze brief.Ik verlang nog net als vroeger naar een geluk dat langer duurt dan een omhelzing. En ik weet niet of het bestaat, net als vijf jaar geleden. Ik heb vanavond het gevoel alsof je niet bestaat.Wat ik je had willen schrijven staat nergens in mijn brief.”

“Wees niet verdrietig, liefste, maar huil voor mij,Ik zal je tranen in me laten oplossen, ze zullen me herinnerenAan die andere, de tranen die je, heet en blijOp me stortte, toen je stralend mij doorzinderde,Toen je heersend als een man mij namEn even later als een kind in mijn omhelzingStierf, je kleine dood, lief lekker dingVan me, zoals je keer op keer in me kwam.Kijk hoe ik voor je dans, hoe ik met elke lendenslagEen letter vorm, kijk goed, en lees die letters vanMe af, leer me uit je hoofd, zodat ik elke dag jou magBezoeken, juichend, neergehurkt voor je gezicht,Opgloeiend van verlangen, hartslag van je, manVan je, in je mond getatoeëerd gedicht.”