“Ey varlığının derinliğine asla eremediğim Yüce Tanrı'm! Ruhum seninle doluyken çoktan beridir neden senden uzak durdum?.. Beni yanına al! Daha fazla bekletme! Katlanılmaz bir özlemle tutuşan ruhumun artık gücü tükendi.”

“Beni engelleyenin olgular olduğu pek söylenemez, bir korku, aşılabilmesi olanaksız bir korku var: mutlu olmaktan korkmak, daha yüce bir amaç için kendine acı verme tutkusu ve buyruğu.”

“Bir genç kızı ne korkutur? Tin. Neden? Çünkü tin onun tüm dişi varlığının yadsınmasına yol açar. Erkeksi güzel bakışlar, çekici bir kişilik vs. iyi özelliklerdir ve bunlarla fetihler yapılabilir; ama asla kesin bir zafer kazanılamaz. Neden? Çünkü o zaman kızla, kızın kendi alanında savaş edilmiştir ve orda kız daima daha güçlüdür. Bu yöntemlerle bir kızın yüzü kızartılabilir, mahcup duruma düşürülebilir; ama güzelliğini ilginç hale getiren o anlatılması olanaksız, büyüleyici endişe uyandırılamaz.”

“Kaptan Larsen'in Dünya Görüşü: "İnsan hayatını demek istiyorsun. Ama yediğin balık ya da hayvan etlerinin insanınkinden hiç bir farkı yok. Böylesine ucuz ve değersiz olan bir hayat için neden hasisce davranayım? Yeryüzünde gemilerden çok daha fazla denizci, fabrikalardan ve makinalardan çok daha fazla işçi var. Neden siz, karada yaşayan insanlar, zavallı insanlarınızı, kentlerinizin kenar mahallelerinde sefil sokaklarınızda barındırıyorsunuz?... Neden bütün hastalıkları ve açlığı onların üstüne yığıyorsunuz?... Bir parça iş için vahşi hayvanlar gibi döğüşen insanlar gördün mü hiç hayatında?...”

“Hiçbir şeyi özlediğin bir şeyden daha fazla sevemezsin.”

“Ah, gençliğimin mabedi o sevgili nerelerde! Kaybolacak idiyse onu ne diye tanıdım ben?.. Kendi kendime: Çılgınsın! diyorum, artık bulunması olanaksız bir şey arıyorsun!Ama ben ona, o sevgiliye bir zamanlar sarılmıştım. Kalbinin atışlarını duymuştum. Yüce yaradılışı önünde kendimi benliküstüne yükselmiş gibi görürüm. Çünkü onun yanında ne kadar olabileceksem o kadar sezgili olurdum.Hey Tanrım! O zaman ruhumun hiçbir yeteneği boşa çıkar mıydı? Yüreğimin tüm evreni kucaklamadaki şaşılacak gücü onun önünde bütünüyle kendini ortaya koymaz mıydı? Yüreğin derinliklerinden yükselen ürpermeler, iki ruhun yüz yüze şimşeklenmesi aramızda her günün, bir alışverişine benzemez miydi? Ah, onunla her sohbetimiz ve iğneli şakalarımız dahil, her sözümüz inci gibi inceltilmişti, ben bunu bilirim...Asla unutamayacağım, onun ruhunun duruluğunu, sağlamlığını, onun o göksel yumuşaklığını asla unutamayacağım...”