“In Book VIII of the Odyssey we read that the gods weave misfortunes into the pattern of events to make a song for future generations to sing.----------Στην Όγδοη Ραψωδία της Οδύσσειας διαβάζουμε ότι οι θεοί κλώθουν τις συμφορές για να μη λείπουν από τις μελλούμενες γενιές θέματα για τραγούδια. (μτφ Δ. Καλοκύρης)”

“The gods weave misfortunes for men, so that the generations to come will have something to sing about.” Mallarmé repeats, less beautifully, what Homer said; “tout aboutit en un livre,” everything ends up in a book. The Greeks speak of generations that will sing; Mallarmé speaks of an object, of a thing among things, a book. But the idea is the same; the idea that we are made for art, we are made for memory, we are made for poetry, or perhaps we are made for oblivion. But something remains, and that something is history or poetry, which are not essentially different.”

“Truly fine poetry must be read aloud. A good poem does not allow itself to be read in a low voice or silently. If we can read it silently, it is not a valid poem: a poem demands pronunciation. Poetry always remembers that it was an oral art before it was a written art. It remembers that it was first song.”

“Personally, I am a hedonistic reader; I have never read a book merely because it was ancient. I read books for the aesthetic emotions they offer me, and I ignore the commentaries and criticism.”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“Αγκάστηκα να σωπάσω για λίγο, για να ξαναβρώ τη φωνή μου και να συνέλθω από τα λόγια της που με είχαν ξαναγυρίσει στην κατάσταση του νηπίου, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάγκη για αδιάκοπη γαλούχηση”

“The aesthetic event is something as evident, as immediate, as indefinable as love, the taste of fruit, as water. We feel poetry as we feel the closeness of a woman, or as we feel a mountain or a bay. If we feel it immediately, why dilute it further with words, which no doubt will be weaker than our feelings?”