“‎"...θα πρέπει να αντιληφθείς, αγαπητή Τερέζα, ότι τα αντικείμενα δεν έχουν, κατά την άποψη μας, άλλη αξία από εκείνη που τους δίνει η φαντασία μας”

“Όταν μπορούμε να βάζουμε στο μυαλό μας ρωτήματα, τα ρωτήματα κάνουν μόνα τους τη δουλειά τους. Πάνε ως εκεί που δεν μπορούν να προχωρήσουν οι απαντήσεις. Να, αυτό είναι το κέρδος που έχουμε από τα ρωτήματα. Μας κάνουν να περπατάμε, ενώ με τις απαντήσεις στεκόμαστε.”

“Μες στα κεφάλια μας γίνεται πόλεμος, πόλεμος που τον κερδίσαμε. Πόλεμος που τον χάσαμε. Το χειρότερο είδος πολέμου. Πόλεμος που φυλακίζει τα όνειρα και τα ονειρεύεται σαν να ήταν δικά του. Πόλεμος που μας κατάντησε να λατρεύουμε τους κατακτητές μας και να νιώθουμε αποτροπιασμό για τον εαυτό μας. Είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου. Τα όνειρά μας είναι ευνουχισμένα. Δεν ανήκουμε πουθενά. Αρμενίζουμε δίχως άγκυρες σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Μπορεί να μη μας αφήσουν να φτάσουμε ποτέ στη στεριά. Οι θλίψεις μας δε θα είναι ποτέ αρκετά θλιβερές. Οι χαρές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά χαρούμενες. Τα όνειρά μας δε θα είναι ποτέ αρκετά μεγάλα. Κι οι ζωές μας δε θα είναι ποτέ αρκετά σημαντικές για να μετράνε.”

“και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας ,συμβαίνουν ,γατί απλά δεν μάθαμε να αγαπάμε .Μέχρι εκείνη την στιγμή,οι άνθρωποι θα τριγυρνάνε στα ίδια μονοπάτια,θα ζούνε τις ίδιες καταστάσεις,τυφλωμένοι,πικραμένοι και φυλακισμένοι,δέσμιοι του εαυτού τους.Θα βλέπουν στους συνανθρώπους τους αυτό που δεν μπορoύν να δούν στον εαυτό τους ...τον εαυτό τους .”

“Κάθε κύκλος που κλείνει, μπορεί να γίνει μια θηλιά γύρω από τον λαιμό, ένα μαύρο μαντήλι γύρω από τα μάτια ή ένα δαχτυλίδι λαμπερό, φορεμένο στο δάχτυλο της συνείδησής μας. Ο νους μας είναι εκείνος που ή θα δέσει τη θηλιά, ή θα τυλίξει το μαντήλι, ή θα φορέσει το δαχτυλίδι.Η καρδιά μας είναι απλώς ο θεατής.Μα κάθε έργο, δημιουργείται από την ψυχή για την ψυχή και τελειοποιείται για τον θεατή... ”

“Η δυνατή γροθιά κατά την γνώμη μου, δεν είναι αυτή που θα πετάξει τον αντίπαλο τρία μέτρα μακριά, δυνατά γροθιά είναι εκείνη που οταν την δώσεις θα φύγεις πίσω και εσύ ο ίδιος.”