“Çok iyi bir sebebin olmadıkça, hiç kimseyi ya da hiçbir şeyi uyandırma! Bırak uyuyan huzur içinde uyusun.”

“İçinde yaşadığımız evren hiçbir şeyi beklemeye uygun değildir! Beklemeyi bırak ve limanından ayrıl!”

“...Vermediğimiz şeyi alamazsınız, kendinizi vermeniz gerekir. Devrim'i satın alamazsınız. Devrim'i yapamazsınız. Devrim olabilirsiniz ancak. Devrim ya ruhunuzdadır ya da hiç bir yerde değildir.”

“Yokluk, yoksulluk içinde geçmişse, acıyla bilenmişse unutulmalı çocukluk. Kötü günler bir daha hiç anımsanmamalı. Sevgiyle büyütülmemişseniz, horlanıp dışlanmışsanız, ne bileyim kardeşinizi ya da ağabeyinizi, belki ablanızı sizden çok sevmiş kayırmışlarsa, evin kuytu bir köşesine sığınıp ya da soğuk gecede yorganı başınıza çekip ağlamayı huy edinmişseniz, çocukluk unutulmalı derim.”

“Demek ki, ben-ben-ben'in günü gününe sürekliliği dışında başka bir süreklilik olmadan yaşıyordum. Günü gününe kadınlar, günü gününe erdem ya da erdemsizlik, günü gününe, köpekler gibi, ama her gün sağlamca yerinde duran kendim. Böylece yaşamın yüzeyinde ilerliyordum, sözcükler içinde, hiçbir zaman gerçek içinde değil. Tam okunmamış o kitaplar, tam sevilmemiş o dostlar, tam gezilmemiş o kentler, tam sarılmamış o kadınlar! Sıkıntıdan ya da dalgınlıkla birtakım el kol hareketleri yapıyordum. Varlıklar birbirini izliyor, birbirine takılmak istiyorlardı, ama ortada hiçbir şey yoktu, bu da berbat bir şeydi. Onlar için. Bense unutuyordum. Kendimden başka bir şeyi hiçbir zaman anımsamamışımdır ben.”

“İyi bir kalp, her zaman huzur bulabileceğin güzel bir evdir!”