“Güneş batmalıdır ki onun doğuşunu arzulayalım!”

“Təkcə onu görürdü və bilirdi ki,onu belə sirli-soraqlı eləyən özünün vurğun könlüdür. Bilirdi ki, bundan da qəşəng,bundan da ağıllı, bundan da saf üzlər var. Ancaq onu da bilirdi ki, başqa üz yox,məhz bu üz onun qəlbinə hakim kəsilib. Bu hakimliyi də ona özü vermişdi!”

“Elbette ki tanrılar her insana bağışlamazlariyi bir beden, akıl ya da topluluk önünde konuşma yeteneğiKiminin yüz güzelliği diğerlerinden aşağıdır amatanrı onun varlığını tatlı dille taçlandırmıştır”

“Güneş battığında, mum kendini güneş gibi görmeye başlar.”

“Bir akşam onu bir günbatımı önünde dindarca düşünür buldum, güneş vadiyi bir yatak gibi göstererek dorukları öyle bir şehvetle kızartıyordu ki, doğanın yaratıklarını aşka çağırmasına aracılık eden şu durasız ilahiler ilahisini duymamak olanaksızdı.”

“Zaten biz insanların tashih olmayan yanlışımız, aşktan şifa ümit etmemizdir; gerçi onun bir şifa olduğu muhakkak. Fakat çeşnisine bakanı zehirleyip öldüren bir şifa.Gene diyorum ki ölürsem ne gam? Su yolunda kırılan testiye acınır mı?”