“Następnie, zupełnie nie wiadomo dlaczego, znalazł się na widowni teatru. Pod wyzłacanym sufitem gorzały kryształowe żyrandole, a na ścianach kinkiety. Wszystko było tak, jak powinno być w niewielkim, ale bogatym teatrze. Była zasłonięta aksamitną kurtyną scena, na ciemnowiśniowym tle kurtyny lśniły niczym gwiazdy powiększone wizerunki dziesięciorublówek, była też budka suflera, a nawet publiczność.”

“Dla much. Muchy składają jaja, z jaj wylęgają się larwy. Larwy zjadają bogatą w składniki pokarmowe pożywkę, następnie migrują. Opuszczają ciało w składnym szyku, w zwartym pochodzie, który podąża zawsze na południe. Czasem na południowy wschód lub południowy zachód, ale nigdy na północ. Nikt nie wie dlaczego.”

“Cały świat poszatkowany opłotkami i ograniczeniami szybkości, podzielony na strefy, obłożony podatkami i regulacjami prawnymi, a wszyscy zarejestrowani, pod kontrolą, znani z adresu i nagrań. I gdzie tu miejsce na przygodę, no chyba że taką, którą da się kupić? Na kolejce górskiej. W kinie. Przecież wiadomo, że dinozaury nie pożrą dzieci. Publiczność na pokazach próbnych wykluczyła możliwość wszelkich poważnych katastrof. A skoro szansa na realną katastrofę, realne ryzyko, nie istnieje, nie mamy też szansy na realne zbawianie. Realne porywy. Realne podniecenie. Na frajdę. Odkrycie. Innowację.Prawo, dzięki któremu jesteśmy bezpieczni, to samo prawo skazuje nas na nudę.Nie mając dostępu do prawdziwego chaosu, nigdy nie osiągniemy prawdziwego pokoju.Oby nie było gorzej, bo lepiej nie będzie.”

“- Obawiam się, że lustro nie wymaga żadnych korekt – oświadczył z niezwykłą dla niego delikatnością. – Z zaklęciem jest wszystko w porządku, powinno też być kompatybilne z lustrem zamkowym. Problem polega na czymś innym.- Wiedziałam – rzuciła gniewnie Cimorena i zaczęła chodzić tam i powrotem przed kominem. – W domu stało się coś złego.”

“„Jedna z bomb wygięła i w klatce szympansa kraty, ale w ten sposób, że zdołał się przez nie przecisnąć na zewnątrz i poprzez ogrodzenie zoo na ulicę. [...] zachowywał się tak jak człowiek. [...] biegł na oślep. Gdy odłamek bomby urwał mu dłoń lewej ręki, trzymał okrwawiony kikut prawą i biegnąc na dwóch nogach krzyczał jak dziecko. Wpadł na tlejący asfalt, skakał po nim jak człowiek, zapalił się, upadł, skręcił w sobie i zwęglił.”

“Jednak kiedy udaje się w uczciwą podróż w głąb siebie, zmuszony jest stwierdzić, że jest tam tak mroczno, iż nie bardzo wiadomo, gdzie człowiek trafił... Można tak dla zabicia czasu, ale ten ucieka na sam nasz widok.”