“Çok yükseğe çıkamam; bende yükseklik korkusu var. Kimseyi yarı yolda bırakamam; bende ‘alçaklık’ korkusu var. Hayatta silgim hep kalemimden önce bitti. Çünkü kendi doğrularımı yazacağım yere, tuttum başkalarının yanlışlarını sildim. Beklenen hep geç geliyor; geldiği zaman da insan başka yerlerde oluyor. Kimseye göstermem üzüntümü. Gündüz gülerim, geceleri yalnız ağlarım.”
Explore This Quote Further
Quote Analysis:
In this quote by Oğuz Atay, the speaker reveals their fears and struggles in life. They express their fear of heights, metaphorically referring to their inability to reach high goals or aspirations. The mention of "alçaklık" korkusu (fear of being low or dishonest) further emphasizes their reluctance to leave others behind or compromise their morals. The speaker also discusses their difficulty in expressing their emotions, as they keep their sorrows hidden and only cry alone at night. This quote highlights the speaker's internal conflicts and the burdens they carry in their daily life.
Modern Relevance of Oğuz Atay's Quote
In this quote by the renowned Turkish author Oğuz Atay, we can find elements that are still relevant in today's society. The fear of heights and fear of being perceived as 'lowly' or inadequate resonate with many individuals who struggle with self-doubt and anxiety. The idea of running out of eraser before finishing writing your own truths speaks to the challenge of staying authentic in a world full of external influences. Additionally, the sentiment of waiting for something expected but feeling disconnected when it finally arrives reflects the fast-paced nature of modern life. Lastly, the struggle of putting on a happy face during the day while dealing with inner turmoil at night is a common experience for many in today's society. Atay's words remind us of the universal feelings and fears that connect us across time and cultures.
Example of Usage:
In this quote from Oğuz Atay, the author reflects on his fears, struggles, and loneliness. He expresses his fear of heights and of appearing "low" in front of others. Atay also mentions how he often runs out of erasers before ink, symbolizing how he has focused more on correcting other people's mistakes than on writing his own truths. This introspective quote showcases Atay's complex and thoughtful perspective on life.
Reflection Questions:
As you reflect on this powerful quote by Oğuz Atay, consider the following questions:
How do fear and self-doubt manifest in your own life? Do you find yourself holding back from reaching new heights or from fully supporting others?
In what ways do you prioritize others' perspectives and needs over your own? How can you shift towards valuing and asserting your own truths and opinions?
How do you navigate the balance between expressing your emotions authentically and putting on a façade for others? Is there room for vulnerability and honesty in your relationships and self-reflection?
Consider the concept of time and waiting. Are there areas in your life where you feel like you are constantly playing catch-up or waiting for something to happen? How can you proactively engage with the present moment and redirect your focus?
Reflect on the importance of processing and sharing your feelings. Are there barriers that prevent you from opening up to others about your joys and sorrows? How can you create a safe space for emotional expression and connection?
Take your time to ponder these questions and explore how Oğuz Atay's words resonate with your own experiences and emotions.
Similar quotes
“Hayatımla oynuyorum. (Emel'in ellerini tutar.) Fakat bana acıyın, çünkü oyunlara ihtiyacım var. Ne var ki hiçbir şeyin sonunu getiremiyorum, oyunlarım hep yarıda kalıyor, fakat sizi sonuna kadar seviyorum.”
“Piyano çalmayı çok isterdim," dedi donuk bir sesle. "Şimdi piyanoya oturur, kelimelerle ifade etmekte güçlük çektiğim bütün duygularımı, acılarımı tuşlara dökerdim. Bazen şiddetli, bazen yavaş basardım onlara. Kim bilir ne ince ayrıntıları vardır o dokunuşların? Kelimeleri daha önce öyle kötü yerlerde kullanıyoruz ki, kirletir diye korkuyoruz duygularıma dokunursa. Seslerin başka türlü bir dokunulmazlığı var.”
“Ne var ki dünyada “sizi anlıyorum” gözlerinin sahteleri türemişti;gerçeği sahteden ayırmak çok zordu.”Sizi anlıyorum konuşmanıza ihtiyaç yok” ya da “siz onlara bakmayın yalnız gözlerime inananın” bakışlarını çoğu aslında “bugünü geçirmek için birine ihtiyacım var” kalıbından ibaretti.İnsanın böyle sahtekarları görünce başı ağrıyordu.”
“Çünkü benim durumumu en iyi sen anlarsın. Yalnızlığı ve korkuyu en iyi sen bilirsin. Yorgunluklar vardılar fakat ümitsizlik yoktular. Sen bir yerde bulunuyordun, yumuşak bir yerdeydin. Sert köşelere çarpmaktan yorulan aklımın durgun ve sürekli bir aşk içinde ancak seninle birlikte dinlenebileceğini biliyordum. Bizi başkaları anlamaz Sevgi. Başkalarının aklı başkadır. Bu yüzden ikimizi hep garip bakışlarla süzmüşlerdir. Şimdi beni de garip bakışlarla süzenler var. Ben onlara aldırmıyorum, insanların beni beğenip beğenmemeleri umrumda değil artık. Ben kendimi tanımakla ilgiliyim.”
“Babam beni mektebe götürdüğü zaman, çantamla birlikte artık uzun bir hayat tecrübesini de omzumda taşıyordum. Bir de Vatan denen bir şey vardı ki, çok iyi korunması gerekiyordu. Bizler, her sabah hep bir ağızdan onu özümüzden çok sevdiğimizi, ant denen bir şey içerek haykırıyorduk.”
“bomonti, ne garip sokak adı: oralarda böyle sokak adı olması garip. çok giderdi, az bahsederdi: her zaman yaptığı gibi. beni ona anlatmaz, onu bana anlatmaz: herkesin bir yeri var. gülümsedi”