“Neden içimize doldu vehim? Ah ümit, ümit yollar boyunca Düşünmez miydi aksam olunca”

“Zaten biz insanların tashih olmayan yanlışımız, aşktan şifa ümit etmemizdir; gerçi onun bir şifa olduğu muhakkak. Fakat çeşnisine bakanı zehirleyip öldüren bir şifa.Gene diyorum ki ölürsem ne gam? Su yolunda kırılan testiye acınır mı?”

“Fakat arada bu uçurum daima kalacaktı. Ara sıra onun üstünden ellerimiz birbirine uzanacak, sonra ben küskün, o ümitli kendi dünyalarımıza dönecektik. Biliyordum, bu düşünceler sade bu akşamın düşünceleriydi. Yarın sabah ben kibrit kutularımı bir sepete tıkıp enstitüye gittiğim zaman başka bir adam olacaktım.”

“Niye bu kadar sıkıyorsun kendini? Yeni tanıştığın birine her şeyini anlatmaz mısın? Ben karşıma çıkan ilk insana, bütün hayatımı anlatabilirim.” “Neden?” “Nedeni yok. Yani bence yok. Doktora sorarsan, manik döneminde olduğu için der ama palavra. Ben her zaman böyleyim. Bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. İnanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz…”

“..zira biliyordu ki minnettar olunca daha zordu delirmek.”

“Akıllı bir özdeyiş, akıllıların zihinlerinde yeni yollar açar!”