“Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi.”
Quote Analysis
In this quote by özlü tezer, she compares cities to people by stating, "Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi." This comparison suggests that just as each individual is selfish in their own way, every city has its own urban characteristics that define it. Tezer's words highlight the unique nature of both people and cities, emphasizing the complexities and individuality found in each. The quote prompts reflection on the similarities between human behavior and urban development, shedding light on the diverse and dynamic qualities that shape our environment and ourselves.
Modern Relevance:
The quote "Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi." by Özgü Tezer is still relevant in today's society where individualism and urbanization are prevalent. It reflects the idea that just as cities are built to cater to the needs of the masses, individuals often act in selfish ways to fulfill their own desires. This quote serves as a reminder of the balance between personal ambitions and communal responsibilities in a modern context.
Example of Usage:
In her quote, Özlü Tezer compares the selfishness of individuals to the urbanization of cities, highlighting how both can prioritize their own interests over the well-being of others.
Reflection Questions
As you reflect on the insightful quote by Özgü Tezer, consider the following questions: 1. How do you interpret the comparison between individuals and cities in this quote? 2. In what ways do you believe individuals reflect the urban landscape of a city? 3. Do you agree with the idea that each person has their uniqueness, similar to each city having its own urban identity? Why or why not? 4. How does this quote prompt you to reflect on the concept of individuality and urban development in society?
Similar quotes
“bomonti, ne garip sokak adı: oralarda böyle sokak adı olması garip. çok giderdi, az bahsederdi: her zaman yaptığı gibi. beni ona anlatmaz, onu bana anlatmaz: herkesin bir yeri var. gülümsedi”
“Buralar hatıralarla doluydu. İnsan böyle şeylere nasıl dayanır? Yılların geçip gitmesine ve her şeyin belleğin bir oyunuymuş gibi bir belirsizliğin içine batmış olmasına... Bu ben miyim? Peki o ben miydim? Bütün bunları yaşayan. Hayır seyreden. Karar ver, yaşayan mı, seyreden mi? Yaşayan değilmiş gibi. Geçmişte başka biri, ama şimdi ben. Geçmiş olunca başka biri.”
“Hayata dayanamayan her insan gibi yapılır oyunda:-mış gibi yapılır.”
“Niye bu kadar sıkıyorsun kendini? Yeni tanıştığın birine her şeyini anlatmaz mısın? Ben karşıma çıkan ilk insana, bütün hayatımı anlatabilirim.” “Neden?” “Nedeni yok. Yani bence yok. Doktora sorarsan, manik döneminde olduğu için der ama palavra. Ben her zaman böyleyim. Bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. İnanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz…”
“Hayır, sizi de sevmemeliyim. Çünkü her zaman olduğu gibi hayal kırıklığı bekliyor beni. Gene gülünç olmaktan korkuyorum. (Sesini yükseltir.) İnsafsız insanlar! Hayat gözyaşına bakmıyor. Oysa insanların merhametine muhtacım ben.”