“Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi.”
Explore This Quote Further
Quote Analysis
In this quote by özlü tezer, she compares cities to people by stating, "Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi." This comparison suggests that just as each individual is selfish in their own way, every city has its own urban characteristics that define it. Tezer's words highlight the unique nature of both people and cities, emphasizing the complexities and individuality found in each. The quote prompts reflection on the similarities between human behavior and urban development, shedding light on the diverse and dynamic qualities that shape our environment and ourselves.
Modern Relevance:
The quote "Her ben bencildir, her kentin kentsel olması gibi." by Özgü Tezer is still relevant in today's society where individualism and urbanization are prevalent. It reflects the idea that just as cities are built to cater to the needs of the masses, individuals often act in selfish ways to fulfill their own desires. This quote serves as a reminder of the balance between personal ambitions and communal responsibilities in a modern context.
Example of Usage:
In her quote, Özlü Tezer compares the selfishness of individuals to the urbanization of cities, highlighting how both can prioritize their own interests over the well-being of others.
Reflection Questions
As you reflect on the insightful quote by Özgü Tezer, consider the following questions: 1. How do you interpret the comparison between individuals and cities in this quote? 2. In what ways do you believe individuals reflect the urban landscape of a city? 3. Do you agree with the idea that each person has their uniqueness, similar to each city having its own urban identity? Why or why not? 4. How does this quote prompt you to reflect on the concept of individuality and urban development in society?
Similar quotes
“Bizi bıraksalar. Ben onun dizlerine yatsam. İçgüdülerimizle gövdelerimizi tanısak. Birbirimizi sevsek. Doğanın geliştireceği sevgi içinde büyüsek. Ana karnındaki çocuk gibi.”
“Yaşam, şimdi ancak kavranılması ve anlaşılması gereken; oysa yaşanması gerçeğine inilmesi ilerideki yıllara atılan bir yabancı öge gibi önümüze getirilmiş. Coğrafya derslerine getirilen yerküre gibi. Kimse yaşadığımız mevsimin, günlerin ve gecelerin yaşamın kendisi olduğundan söz etmiyor. Her an belirtilen bir öğretiye, bizler hep hazırlanıyoruz. Neye?”
“Birkaç gün uzunluğundaki yaz günleri. Kış aylarındaysa gri bulutlar kentin üzerine inmiştir. Yağmur dolu bulutlar. Gün başlamış, ilerlemiştir bile...”
“Genç. Ama yüzünde derin çizgiler var. Sanki çocukken bile yüzü buruşukmuş. Genç. Ama her şeyi yaşamış da, artık hiçbir şeye aldırmıyor gibi bir tutum içinde. Gelişigüzel alıyor yaşamı. Sıkılıyor.”
“Ama her şey yalnızlık içinde büyüdü. Büyüdü. İnsan sevgisi zaman zaman yalnızlığımızın boyutlarını aştı, zaman zaman da insanlar yalnızlığımızı birbaşınalığımızdan daha derin, daha dayanılmaz boyutlara iteledi. O zaman kentin denizlerini izledik. Dalgaların köpüklerinin sonsuzluğu anımsattığı bir zaman ışığında. Kuzey rüzgarının mavi-yeşile bürüdüğü suların yüzeyinde. O kentte kimse mutlu olmadı, ama kimse de mutsuz değildi. Çünkü kimse inanmaz mutluluğa.”
“Ben köylüleri köylerde seviyorum.”