“Οι βιβλιοθήκες είναι κάτι παραπάνω από νούμερα, πληροφορίες ή συλλογές. Οι βιβλιοθήκες είναι πιο πολύ χώροι που ενώνουν ανθρώπους και ιδέες στις τοπικές κοινωνίες. Είναι σημεία αναφοράς όπου οι άνθρωποι ανταλλάσουν γνώση, σοφία, σκέψεις και πάνω από όλα ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη»”

“Φοβόμαστε το θάνατο, ανατριχιάζουμε στην αστάθεια της ζωής, λυπόμαστε να βλέπουμε τα λουλούδια να μαραίνονται ξανά και ξανά και τα φύλλα που πέφτουν και στις καρδιές μας γνωρίζουμε ότι εμείς, το ίδιο εφήμεροι είμαστε και σύντομα θα εξαφανιστούμε.Όταν οι καλλιτέχνες δημιουργούν εικόνες και οι στοχαστές ψάχνουν για νόμους και δίνουν σώμα στις σκέψεις, είναι για να διασώσουν κάτι από τον θαυμαστό χορό του θανάτου, είναι για να φτιάξουν κάτι το οποίο θα διαρκέσει περισσότερο από ό, τι εμείς.”

“Όπως βλέπεις, Άρεν, μια πράξη δεν είναι, όπως συχνά νομίζουν οι νέοι, σαν μια πέτρα, που κάποιος σηκώνει και πετάει, και πετυχαίνει ή αστοχεί, κι αυτό είναι όλο. Όταν σηκώνεις αυτή την πέτρα, η γη γίνεται ελαφρότερη και το χέρι που την βαστά γίνεται βαρύτερο. Όταν την πετάς, τα κυκλώματα των άστρων ανταποκρίνονται, κι όπου χτυπήσει ή πέσει το σύμπαν μεταβάλλεται. Με κάθε πράξη διακυβεύεται η ισορροπία του συνόλου. Οι άνεμοι και οι θάλασσες, οι δυνάμεις του νερού, του εδάφους και του φωτός, τα ζώα και τα φυτά, και όλα όσα κάνουν, είναι καλά και σωστά καμωμένα. Γιατί όλα τους δρουν μέσα στο πλαίσιο της Ισορροπίας. Από τον τυφώνα και το σάλπισμα της μεγάλης φάλαινας, μέχρι την πτώση ενός ξεραμένου φύλου και το πέταγμα της σκνίπας· όλα γίνονται με γνώμονα την ισορροπία του συνόλου. Αλλά εμείς, στο βαθμό που έχουμε εξουσία πάνω στο σύμπαν και ο ένας πάνω στον άλλον, πρέπει να μαθαίνουμε να κάνουμε αυτό που το φύλλο και η φάλαινα και ο άνεμος κάνουν από τη φύση τους. Πρέπει να μαθαίνουμε να διατηρούμε την ισορροπία. Αφού διαθέτουμε ευφυΐα, δεν πρέπει να δρούμε από άγνοια. Αφού έχουμε επιλογές, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα.”

“Το στυλ και η δομή είναι τα βασικά σε ένα βιβλίο. Οι μεγάλες ιδέες είναι μπαρούφες.”

“Οι βιβλιοθήκες είναι οι ιματιοθήκες της φιλολογίας”

“«Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο αυτή που είναι γραμμένη, είναι και η άλλη που μιλιέται από ανθρώπους που δεν θα γράψουν ποτέ βιβλία»”

“Είδα το βιβλιοπωλείο να γίνεται στάχτη. Είδα τη φωτιά να γλείφει τα έπιπλα και τον παράξενο βιβλιοπώλη, και όλα εκείνα τα αγαπημένα βιβλία, οι σπάνιες σελίδες να γίνονται αποκαϊδια. Η φωτιά δεν μπόρεσε να σταματήσει μπροστά σ' όλα εκείνα που αγαπήσαμε ο καθένας ξεχωριστά και οι δύο μαζί. Γελούσε και έγλειφε με τη φιδίσια γλώσσα της και σκότωνε ακαριαία ό,τι είχε πραγματική σημασία πάνω στη γη. Η φωτιά έσβηνε τον έρωτα του Φλορεντίν Αρίσα για τη Φερμίνα του, που ήταν πέρα από το χρόνο. Σκότωνε για ακόμα μία φορά τον υπέροχο Γκατσμπι, κορόιδευε τον τρόπο που είχε μείνει κολλημένος να κρατάει την εικόνα της Νταίζης παγωμένη στην καρδιά του. Κατέστρεφε ολόκληρη την αθωώτητα στον Ηλίθιο του Ντοστογεφσκι, τα όμορφα πόδια της αδίστακτης Λολίτας, τα κίτρινα και τα κόκκινα εξώφυλλα όλων εκείνων που αγάπησαν και όλων εκείνων που έγραψαν πράγματα που έμοιαζαν πολύ με τη ζωή, αλλά ήταν πάνω από αυτήν, κάπου πολύ ψηλότερα, εκεί όπου οι άνθρωποι ήταν πιο κατανοητοί, πιο θαρραλέοι και που τα τέλη δεν έμοιαζαν τόσο απόλυτα ίδια, αλλά ήταν υπέροχα και γενναία, σαν μία πόλη με καθρέφτες που κατέρρεε όλη μαζί για να τα εξηγήσει όλα, τους μοναχικούς ανθρώπους και τις ευκαιρίες που είχαν πάνω στη γη.”