“Alam nyo namang hindi tayo totoo. Gawa lang tayo sa mga letra!”

“Isang beses lang tayo makapipili ng daan at pagkatapos noon, paulit-ulit na tayo sa daan na iyon- paikot-ikot, habang kinukumbinsi natin ang sarili na umuusad naman talaga tayo, na nagpapatuloy tayo, na mayroon tayong pinatutunguhan- kahit wala nga, wala naman talaga, paikot-ikot lang tayo sa iisang daan na noon, noong hindi natin alam, noong wala tayong kamalay-malay, ay nagpasya na pala tayo’t pinili nga ito.”

“Paano mo malalaman kung hindi ka magtatanong? Pero andami-dami nating nalalaman kahit hindi tayo nagtatanong. Paano ka pa magtatanong kung alam mo na ang sagot. Pero paano ka magtatanong kung hindi mo alam kung ano ang iyong itatanong? Paano mo sasagutin ang tanong sa iyo kung hindi mo alam ang isasagot? Paano ka sasagot kung hindi mo alam ang tanong. (Kunsabagay, sa buhay na ito, madalas, tama ang sagot, mali nga lang ang tanong).”

“I’ll wait for you.. I can do that, right? hihintayin kita hanggang sa magsawa ako kakaintay sayo.. hanggang sa mapagod ako.. hanggang sa mawalan na ako ng lakas kakaintay sayo..”“Wag na Athena.. please. Wag mo na akong intayin..”“Pero gusto ko.. Hayaan mo na lang akong mag hintay kahit na alam kong wala na akong iniintay pa.Tama na, please.. Wag mo na akong intayin.. yun na lang hinihiling ko..” he sighed while I cried. “Wag ka namang umiyak oh.. please..“Bakit hinde ako iiyak? Eh mawawala ka na sakin..” “Hinde naman ako mawawala eh..“Magkatabi naman tayo sa classroom diba? Magkakasama rin naman tayo.. Magkaibigan pa rin tayo..” naiyak ako lalo sa huling sinabi niya.. “I love you.. I’m sorry Athena.. Bye..”

“Athena.""Kenji yah, mi an hae (sorry).""Algettso (I understand). Bogoshipda (I miss you).""Na do (me too).""Yun lang alam ko, hehe. Hindi na ako makapag construct ng sentence sa Korean. Gawa mo?""Wala naka higa lang. Ikaw?""Eto.. iniisip ka. Lumilipad yung kukote ko papunta sayo.”

“Mag-inuman tayo tulad sa patalastas sa TV: konting kahig, kontig lagok.”