“Bunun burasına İstanbul demişler, yaşaması hem güç, hem zevkli oluyor. Doğuyu batıyı, yetmiş iki milleti kucağında barındıran şehrimizde Amerikan modeli iş adamından, Avrupakâri centilmenden tutunuz, mağaza adamına kadar her türlü insan tipi, bir o kadar da hayat tarzı vardır. Biz tevekkeli değil, en medeni gurbette bile sıkılırız, hep İstanbul'u sayıklarız, bu ebedî Babil'i, bu şehir kılığındaki minyatür imparatorluğu.”

“Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?Her zaman güzel mi bu kadar,Bu eşya, bu pencere?Değil, Vallahi değil;Bir iş var bu işin içinde.”

“Bilmek hayatta kalmaktir. [...] Unutmayin, ne kadar cok sey bilirseniz yasama sansiniz artar. Hem sonra ogrenmeyi bir sanat, bir yasama bicimi haline getirmeniz gerekir, bunun sirriysa, ogrenmenin ayni zamanda bir haz, bir zevk oldugunu anlamaktan gecer. Ogrenmenin hazzi olmadan insan tamamlanamaz. Bakin cevrenizdeki bircok insanin yarim kalmasi bu yuzdendir." - Moottah”

“Hayır, burada her şeye bu kadar basit bir gözle bakan insanların arasında yaşamak bana güç gelecek. Bunlar için ölüm, hayat, günün her hadisesi, saadetler ve felaketler o kadar tabii şeyler ki... Halbuki ben masalı olan bir adamdım.”

“Fakat bir Üsküdarlı fakirin bir piyango bileti edinmesinin ne kadar mühim bir mesele olduğunu bilmeyen bir adam da pek İstanbullu sayılmaz. Hatta pek Türkiyeli bile sayılmaz. Hatta bazan insan çok kötü düşünmesini bilen bir adamsa dünyalı bile sayılmaz ve Merih yıldızı ahalisi gibi aramızdan sıyrılıp geçenlere, kolumuzu dürtenlere, güzel kızlarla geçenlere şaşar. Ne ise mesele burada değil. Fukaralık ayıp değil...Fukaralık ayıp değil dediğimiz zaman, hamal olalım, ıskatçı olalım; fukaralık ayıp değil dediğimiz zaman bunun ancak bir teselliden ibaret olduğunu ve fukaralığın bal gibi hem ayıp, hem günah, hem enayilik olduğunu biliriz.”

“Neden bu kadar dangalaksın?" Sözcükler, iyice düşünmeden ağzımdan dökülüvermişti."Herkes bir konuda uzmanlaşmalı, değil mi?""Şey, harika bir iş çıkarıyorsun.”