“Soytarı olan ben değilim, deliliğini gizlemek için ciddiyet oyunu oynayan, şu aklın mantığın almayacağı ölçüde sinsi, bönlüğünden bile habersiz toplum.”

“Ah ! Acaba güneş batmadan öleceğim doğru mu? Gerçekten mi? Bu ben miyim? Dışarıdan kulağıma gelen bu çığlıklar, rıhtımda koşuşan şu sevinçli insan kalabalığı, kışlalarında hazırlanan şu jandarmalar, şu siyah giysili rahip, şu kırmızı elbise giymiş adam, bütün bunların hepsi benim için hazırlanıyor! Ölecek olan benim için ! Şu anda burada duran, yaşayan, hareket eden, nefes alıp veren, bütün masalara benzeyen bu masanın önünde oturan ve şu anda başka bir yerde olabilecek ben; dokunan ben, hisseden ben, buruşuk giysili ben!”

“Uzaklardaki bir manastırda bile, hakikatten halen uzakta olabilirsin! Gerçeği bulmak için ihtiyacın olan tek şey sağlam bir düşünme biçimidir.”

“Anlamıyorlar beni, bu kulaklara göre ağız değilim ben.”

“Atay'da öncelikle "mış gibi yapmak" demektir oyun; romanların kahramanları bu oyunu kurallarına göre oynayamadıkları için oyunun dışında, çocuk gibi saf ve hesapsız kalmışlardır. Ama aynı zamanda oyuna gelmek, gülünç duruma düşmek, başkalarının soytarısı olmak, "sahneye uşak rolünde çıkmak", kısacası azgelişmişlik demektir oyun; aynı kahramanlar çocukken oynamadıkları için büyüyünce oynamak zorunda kaldıklarından oyunu fazla ciddiye almışlar, oyunu fazla ciddiye aldıkları için oyuna gelmişler, oyuna geldikleri için de başkalarının alay konusu olmuşlardır.”

“Eğer yapayalnız bir evsiz görürsen, şu soruyu sor: Toplum hangi cehennemde? Ve işte cevabı: Çürümüş ve bir yerlerde eğleniyor!”