“Gün doğarken ancak dört saatlik bir ömrü kalmıştı. Dirilttim onu!" Kendisine "Ne için?" diye sormak cesaretini bulamadım.”

“Ne zaman ki dinlediğiniz şarkılar size onu hatırlatmaz; işte ancak o zaman hayattan bir tat alabilirsiniz .”

“Sandalyemiz bir gün boş kalacaktır, fakat fikirlerimiz o koltukta oturmaya devam edeceklerdir! Ancak çok uzak gelecekte, ne sandalye ne de fikirler kalacaktır! Her şey kaybolacaktır!”

“Hiçbir insanın önceden belirlenmiş bir kaderi olmadığından, her gün her insan kendisine yeni bir kader yaratabilir!”

“Yatağına uzandı, ülkesini ve çocukları düşündü. Bu ülkede çocuklara yer yok. Başka ülkelerde varmış, her tarafı yeşil ülkelerde. Biz, büyük bir sabırsızlıkla çocukların büyümelerini bekliyoruz. Onların kafalarına vuruyoruz, adam olmaları için. Seniyezitseni olarak görüyoruz onları. Kafalarını tıraş ediyoruz çabuk büyüsünler diye. "Benim içimdeki çocuk büyümedi. ( Yirmiüçnisanda onu da bir saatlik başbakan yapsalardı belki büyürdü. Hayır, büyümezdi!) Yıllardır taşıyorum içimdeki çocuğu; yaşamadığı için büyümedi hiç, amcası. Öğretmenim! Efendim? Ben evlendim.”

“İnsanlar korku içinde ve korku için yaşıyorlardı. Bu korkuyla çıkışı olmayan bir dolambaç oluşturuyorlardı, konuşmalarına ve yemeklerine korku eşlik ediyordu. En önemsiz olayları bile uygunsuz bir önlemle donatıyorlardı; geceleri, daha iyi günleri ya da geçmişi düşlemek için değil de, karanlık ve yoğun bir korku bataklığına atılmak için yatağa giriyorlardı; gün doğarken onları yataklarından gözlerinin altında mor halkalarla ve daha da ürkmüş olarak kaldıran ölü saatler korkusu.”