“Sözlerinizde ki öfkeyi anlıyorum.Ama sözlerinizi değil...”

“Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!Düşüncemizin katlanması mı güzel Zalim kaderin yumruklarına, oklarına Yoksa diretip bela denizlerine karşı Dur, yeter demesi mi?Ölmek, uyumak sadece!Düşünün ki uyumakla yalnız Bitebilir bütün acıları yüreğin, Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü. Çünkü, o ölüm uykularındaSıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısındanNe düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan. Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına? Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine Sevgisinin kepaze edilmesine Kanunların bu kadar yavaş Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesineKötülere kul olmasına iyi insanın Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? Kim ister bütün bunlara katlanmak Ağır bir hayatın altında inleyip terlemekÖlümden sonraki bir şeyden korkmasaO kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya Ürkütmese yüreğini? Bilmediğimiz belalara atılmaktansa Çektiklerine razı etmese insanları? Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi: Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor Yürekten gelenin doğal rengini. Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar Yollarını değiştirip bu yüzdenBir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.W. Shakespeare / Hamlet”

“Lovers and madmen have such seething brains,Such shaping fantasies, that apprehendMore than cool reason ever comprehends.The lunatic, the lover and the poetAre of imagination all compact:One sees more devils than vast hell can hold,That is, the madman: the lover, all as frantic,Sees Helen's beauty in a brow of Egypt:The poet's eye, in fine frenzy rolling,Doth glance from heaven to earth, from earth to heaven;And as imagination bodies forthThe forms of things unknown, the poet's penTurns them to shapes and gives to airy nothingA local habitation and a name.”

“For you, in my respect, are all the world.Then how can it be said I am aloneWhen all the world is here to look on me?”

“My liege, and madam, to expostulateWhat majesty should be, what duty is, Why day is day, night night, and time is time,Were nothing but to waste night, day and time.Therefore, since brevity is the soul of wit,And tediousness the limbs and outward flourishes,I will be brief.”

“Refrain to-night;And that shall lend a kind of easinessTo the next abstinence, the next more easy;For use almost can change the stamp of nature,And either master the devil or throw him outWith wondrous potency.”

“We are glad the Dauphin is so pleasant with us;His present and your pains we thank you for:When we have match'd our rackets to these balls,We will, in France, by God's grace, play a setShall strike his father's crown into the hazard. King Henry, scene ii”